Personazhi kryesor i përrallës, arushi Pok, është veshur me të gjitha tiparet e një fëmije që pëlqen të guxojë, të luajë pa kontroll, të vrapojë i shpenguar në liri, të kërkojë të panjohurën, të thurë plane, të ndeshet e të fitojë. Jetën e ka me veprime të matura e të pamatura, prej të cilave gjithmonë mëson. Kjo botë më larmi fëminore është kapur me mençuri nga autori dhe është dhënë përmes një ligjërimi të shkathët dhe emocional.Parashtrimin e tipareve të arushit Pok, që fëmijëve u bëhet “shok”, autori e shpërfaq që në librin e parë. Guximi për pavarësi veprimi (“pyllit do të bredh”) e çon Pokun në një varg aventurash. Ai shuan urinë në një zgjua lisi, por sulmohet nga bletët. Kërkon ndihmë për të shuar etjen, por nuk e falënderon zogun që e çon te lumi. Ha fshehurazi një pjepër, por e zbulojnë dhe përsëri e sulmojnë. E kështu, pas një vargu peripecish, vjen mbrëmja dhe Pokun e lodhur e zë tmerri në pyllin e errësuar. Natyrshëm vjen pendesa e tij dhe mesazhi për lexuesit e vegjël: të dëgjojmë këshillat e prindërve dhe të matemi në veprimet tona.Në të tjera situate vihet personazhi ynë në librat 2,3,4. Babain e tij Hutini e ka çuar pabesisht, përmes një kurthi, në kopshtin zoologjik. Atje, i izoluar, Ariu baba po vuan. Poku trimërohet dhe zotohet ta shpëtojë. Këtë herë i matur dhe me veprime të përbashkëta me dy shokët e ngushtë, Qenushin Bubllapush dhe Ketrushin Pim-Pim (“sepse mirë e kish kuptuar/që i vetëm s`bënte dot”), thur një plan dhe me veprime të zgjuara nxjerrin nga kafazi Ariun Bablok e, në vend të tij, futin Hutinin e pabesë.